Door Lauran Wijffels,

Op kermisdonderdag 23 juli had ik het er nog met NKB-directeur Jan Boots over in Tilburg. Dat ik na ruim 25 jaar kermisverslaggeving, vijf kermisboeken, zeven jaar kermisjury en noem het allemaal maar op een beetje klaar ben met het volksfeest waaraan ik al als klein kind mijn hart had verpand. Jan keek me begrijpend aan en zei het wel te snappen. Niet dat hij er zelf mee zit - hij hoort het wel vaker van 50-plussers - maar volgens hem is het niet abnormaal en vooral niet iets om je zorgen over te maken.

De kermis uit je jeugd is de mooiste kermis die er bestaat. Niets is mooier dan de kermisattractie waarin je als klein kind met volle overtuiging naar de rondfladderende kwast graaide. Zoals mijn ouders vol passie repten over de stoomcarrousel, zo mijmer ik over de bootjesmolen van Nico Rampen, de swing mill van Adam Por of de rupsbaan van Jan Hoefnagels. En die zijn allemaal verdwenen.

Vaak niet alleen de attracties - sommige reizen zelfs nog - maar veeleer de exploitanten zelf. Vol bewondering luisterde ik als prille verslaggever naar hun verhalen: over spannende verpachtingsperikelen, de haastige nachtjes-over, de eerste trips naar het buitenland, de aanschaf van een nieuwe attractie waarbij de hele familie betrokken was. Gezeten op een aanpalend terrasje consumeerde ik met rooie oortjes de verhalen van Jan Stuij, Frans Dauphin, Belly Vermeulen, Cherry Selbach, Piet Leander, Henk de Vries...

Als 50-plusser heb ik ook niets met de jonge generatie Nederlandse kermisexploitanten; ik ken de meesten zelfs niet eens. Misschien zijn ze wel enorm vriendelijk, maar in mijn ogen zijn het koele zakenjongens, die gehaast een container of andere zaak openklappen, geen tijd hebben voor de feestelijke kermisopening door de lokale wethouder omdat ze in de kassa met hun laptop het moment van het break-even-point zitten te berekenen. Niks mis mee, maar ik heb er niets mee. Ik heb ook niks met al die KMG-schommels, hoewel ik grote bewondering heb voor de mensen die zo'n bedrijf runnen en daarmee internationaal groot succes boeken: klasse!

Het lijkt ook wel of er steeds meer geklaagd wordt dan vroeger op de kermis. Of wil ik dat alleen maar horen?

Het kwartje viel onlangs. Op de kermissite van de stad Tilburg zag ik foto's van de kermisbierhal. Daar zat een foto bij van zangeres Bonnie St. Claire. Als jonge twen woonde die aanlokkelijke blondine bij ons in de wijk in Tilburg. Net als alle andere jongens uit de straat was ik smoor op haar; ze scoorde toen de ene hit na de andere en was ook vaak op de kermis te horen.

Ik kijk nog eens goed naar haar laatste foto... Net als de laatste Tilburgse kermis is ook blonde Bonnie mijn idool niet meer.

Bonnie St. Claire anno 2009.

Foto : www.tilburg.com